“BAM! Daar lag ik dan, op de parkeerplaats van McDonalds.
Heel even voelde ik een scherpe pijnscheut door mijn lichaam gaan.
Shit, mijn mobiel!
Na een dagje kuren – mijn overprikkelde, hoog-sensitieve hoofd en lichaam hadden rust nodig - wilden we nog even ‘snel’ langs McDonalds voor een korte plas- en snack-pauze. Op onverklaarbare wijze bleef mijn voet haken bij het uitstappen uit de auto. Voor ik het besefte, lag ik op de grond. De val had ik gebroken met mijn mobiel, knie, pols en elleboog. Niet weer!, was het eerste wat ik dacht. De beperkingen van mijn lichaam zijn soms zo vermoeiend. Daarna ging ik letterlijk en figuurlijk weer ‘op slot’.
Mijn ‘reptielbrein’ – het oudste deel van ons menselijke brein dat zorg draagt voor instinctief gedrag en onze functies regelt waar wij geen grip op hebben (zoals ademhalen, hartslag en lichaamstemperatuur) - schoot direct in standje 'overleven', wat bij mij merkbaar is aan tijdelijke dissociatie. Dissociëren doe ik (onbewust) al van jongs af aan. Het zijn de gevolgen van oude overtuigingen en daarnaast werkte mijn HSP-zijn ook niet altijd mee. Tegenwoordig weet ik dat in panieksituaties (tijdelijk) dissocieer. Ervaring, training en verbinding zoeken en houden tussen lichaam, geest, emotie en spirit, heeft me geleerd om te (h)erkennen wie en wat ik ben. Het klinkt simpel hoor; een samenwerking aan te gaan met jezelf, maar zo makkelijk is dat zeker niet zoals je zult begrijpen.
Ik wist tijdens mijn val dan ook in een split second dat ik dissocieerde toen ik daar op die parkeerplaats op de grond lag. Ik stond te kijken naar mijn lijf op de grond en ervaarde voor heel even een vredig en sereen momentje dat in een luttele seconden ook weer voorbij was. Direct ging mijn hele systeem over op de automatische piloot. Ik kon mezelf horen denken - zoals kleine kinderen dat ook weleens doen met hun handen voor de ogen - ‘ik ben er even niet.’ Rustig en kalm hoorde ik mezelf hardop zeggen: ‘ik wil nu naar huis.’ Elk mens heeft behoefte aan een veilige plek en voor mij is dat mijn huis, waar ik in de stilte op mijn slaapkamer kan herstellen zonder afleiding van wat dan ook. De autorit naar huis was lang en ik was inwendig boos op mezelf, wat aan de buitenkant tot uiting kwam als tranen. Ik was boos over het feit dat mijn mobiele telefoon kapot was en ik daardoor (in mijn hoofd) een mega-groot probleem had.
Oude overtuigingen vormden chaos in mijn hoofd: “hoe kon ik zo dom zijn - als ik maar - waarom ik.” Mijn knie tokkelde zachtjes, mijn handpalmen kleurden blauw en mijn lichaam vroeg om aandacht en zorg. Mijn hoofd kon geen verbinding maken met dat lijf wat niet deed wat ik zo graag wilde. Dat hooggevoelige en geprikkelde hoofd was druk met oude conditioneringen, waardoor ik mijn lichaam even geen zorg kon bieden.
Maar als het hoofd zorgt voor ‘drama’ dat niet te stoppen is, veroorzaakt dat juist nog meer spanning en stress in het lichaam. De oude overtuigingen zijn tot in de celkern vast gaan zitten en veroorzaken bij mij chronische hyperventilatie. De druk op mijn borst herkende ik maar al te goed. Al die negatieve conditioneringen die ik vanuit het verleden mee nam, en toen niet durfde te uiten, waren als negatieve en zware emoties opgeslagen in mijn lichaam. Ze duikelden nu snel en heftig over elkaar om gezien en gehoord te worden. Hoe vreemd is het dat op zulke momenten je verleden je lijkt in te halen. Je voelt weer stukjes oud verdriet die vastgeroest zijn en nooit meer lijken weg te willen gaan.
Zelfcompassie, zorg en zelfliefde zijn ook voor mij nog dagelijks nodig om de verbinding aan te gaan en te herstellen. Dat vraagt tijd en energie van Me, Myself and I. Net als jij, weet ook ik dat daar vaak geen tijd voor is of kan worden genomen door de druk en de stress die onze westerse maatschappij ons bezorgd. Zelfzorg is makkelijker gezegd dan gedaan om je te ontdoen van verlangens, wensen en verplichtingen die je medemens van je vraagt.
Na een paar slechte nachten slapen van de pijn die ik eindelijk begon te voelen, drong het door dat er toch echt iets moest gebeuren. Gedurende de dag had ik de controle, maar de nacht ontnam mij die waardoor de pijn heftiger binnenkwam. Daardoor merkte ik wel dat ik weer in mijn lichaam ‘geland’ was en voelde ik de trillingen van mijn lijf en de verwerking van mijn val was begonnen. Natuurlijk was er door mijn omgeving al gecheckt of mijn lichaam nog ‘heel’ was, maar zelf was ik daar nog niet aan toegekomen, hoe gek dat misschien ook klinkt.
- Waarom stond ik na mijn val niet stil bij het feit dat ik misschien wel iets had gebroken?
- Waarom vond ik op dat moment mijn kapotte mobiel erger dan te checken of mijn lichaam niet gebroken was?
- Waarom voelde ik in eerste instantie geen pijn in mijn lichaam?
De split second van mijn 'reptielbrein' zorgde voor een dissociatie die me buiten mezelf liet staan, waardoor ik geen pijnsensaties voelde in mijn lichaam, maar mijn zintuigen wel op scherp zette. Het eerste wat ik zag was een kapotte mobiele telefoon en daardoor ontstond pijlsnel een oude conditionering in mijn hoofd; ‘zuinig zijn op je spulletjes - dat overkomt alleen jou weer - hoe dom kun je zijn - waarom doe je ook zo druk.’ En zo kon mijn centraal zenuwstelsel direct de 'vluchtstand' inschakelen en zorgdragen voor dissociatie, waarbij ik niets meer voelde en alleen nog maar waarnam. De hersenen geven deze signalen af in milliseconden naar de zenuwbanen die de functies in mijn lichaam hypergevoelig maken. Mijn bloeddruk daalde en mijn gehele lijf werd in de ‘spaarstand’ gezet. Je ervaart dan een innerlijke kilte en een ‘ik ben er even niet’; iets wat ook mensen om je heen zullen merken, omdat je niet reactief bent. Pas de volgende dag kreeg ik een milde arousal (sterke, heftige emoties van het lichaam door bv. trillen en hartkloppingen en hogere bloeddruk). Mijn lijf kwam toen pas toe aan verwerken en zorgdragen voor het zelfherstellend vermogen van knie, pols en elleboog. Het vervelende was dat ik graag de controle houdt over mijn lichaam en ik had er nu geen grip op.
Door mijn ervaring in mijn praktijk weet ik gelukkig wel hoe ik zo snel mogelijk ervoor kan zorgen dat ik me weer ‘normaal’ ga voelen, zodat mijn lichaam zich kan herstellen. Practice what you preace, en dat ben ik dus gaan doen. Zelfzorg en zelfliefde geven aan je jezelf is het hoogste goed wat een mens kan doen voor het zelfherstellend vermogen van je lichaam. Dat doe je in eerste instantie voor jezelf, maar ook voor je omgeving. Niet weken, maanden of jarenlang in slachtofferschap blijven hangen, maar actief aan de slag om de beste versie van jezelf naar boven te halen, is voor je eigenwaarde het hoogste goed.
Mijn kapotte mobiel was uiteindelijk zeer snel vervangen, maar mijn beurse knie, elleboog en pols vroegen tijd en rust om te herstellen. Ik weet dat mijn lichaam een magisch systeem is dat een zelfherstellend vermogen heeft en dat het ook wel weer goed komt. Het vraagt in vergelijking tot mijn kapotte mobiele telefoon wel veel meer tijd, energie, aandacht, rust, acceptatie en vooral een hele grote dosis zelfliefde en zelfzorg zonder stress. En als dat lukt en je bent weer hersteld, dan is dat dat het grootste geschenk dat je aan jezelf hebt kunnen geven.
Reactie plaatsen
Reacties